 |
| Pierwszy mundial to nie tylko wspomnienia wspaniałych meczów, ale także liczne gadżety. Chyba każdy młody kibic kolekcjonował podobne suweniry |
Za każdym razem, kiedy rozpoczynają się mistrzostwa świata, odczuwam
zazdrość. Nie dlatego, że śledzenie rywalizacji ze stadionów wciąż pozostaje w
sferze moich marzeń, nie dlatego też, że ostatnie turnieje finałowe odbywają
się bez udziału Polaków. Zazdroszczę przede wszystkim młodym kibicom, którzy
mogą powiedzieć, że najbliższy mundial będzie ich pierwszym. Bo pierwsze,
niezależnie od obiektywnych przesłanek, zawsze jest najlepsze.
Czym popieram tę tezę? Własnymi
doświadczeniami oraz odczuciami innych fanów futbolu. Bo czy mistrzostwa świata
z 1990 roku, uznane przez większość kibiców za jeden z najgorszych turniejów w
historii, mogą być przez kogoś uważane za najwspanialsze? Okazuje się, że tak –
jeśli tylko były dla tej osoby pierwszym mundialem, który śledziła w pełni
świadomie. Tak jest i kropka, to właśnie niepisane prawo piłki nożnej:
premierowe zmagania o prymat na globie zawsze są wyjątkowe. Kolejne turnieje
mogą być niezapomniane, fantastyczne, pełne emocji i wspaniałych spotkań, tyle
tylko, że nie ma to większego znaczenia. To pierwszy mundial wspominany będzie
po latach, to wyniki tych właśnie mistrzostw zapadną w pamięć na długi czas, a
kibic może nawet do śmierci pamiętał będzie to, w którym miejscu oglądał
konkretny mecz i jaka była wtedy pogoda. Premierowy mundial ma w sobie coś, co
nie tylko nie daje o nim zapomnieć, ale warunkuje także kibicowską przyszłość futbolowego
fanatyka.
 |
| Mistrzostwa świata z Korei i Japonii doczekały się dokładnej dokumentacji w moim zeszycie |
Zaczęło się na Stade de France
Nie inaczej było w moim przypadku.
Piłką nożną na poważnie zacząłem interesować się w wieku 9 lat, dokładnie na
początku 2000 roku. Jednym z pierwszych spotkań, które z zainteresowaniem
śledziłem, był mecz Francja – Polska na Stade de France. Do dziś pamiętam
heroiczną walkę piłkarzy Jerzego Engela, świetną postawę Jerzego Dudka i wielką
rozpacz, kiedy pod koniec spotkania Zinedine Zidane strzałem na raty z rzutu
wolnego zdobył w końcu bramkę dla gospodarzy, ustalając wynik meczu na 1:0. Rezultat,
jak na spotkanie z aktualnymi mistrzami świata i drużyną, która za kilka
miesięcy miała sięgnąć po tytuł najlepszej w Europie, całkiem niezły, ale dla
mnie jako młodego kibica był rozczarowaniem. Dziś o podobnym wyniku w
rywalizacji z tak klasowym zespołem możemy tylko pomarzyć… Były jednak czasy,
kiedy Polacy zaczęli grać dobrą piłkę i to właśnie wtedy stawałem się
zagorzałym piłkarskim kibicem. Nic dziwnego więc, że jako 9-latek zostałem
wielkim fanem ówczesnego selekcjonera i jego „S-kadry”, jak zwykli określać
reprezentację dziennikarze „Bravo Sport” (do dziś nie wiem dlaczego), które
stało się moją pierwszą prasową lekturą.
