Dzieło, które swoją premierę
miało jeszcze przed rozpoczęciem Igrzysk Olimpijskich w Soczi, podzielone jest
na dwie części. W pierwszej Daniel Ludwiński prezentuje życiorysy zawodników
zza granicy, w drugiej natomiast skupia się na polskich sportowcach. Mimo że
Polska nigdy nie należała do krajów, w których biegi narciarskie były
najpopularniejszą dyscypliną, a rodzimi narciarze, z kilkoma wyjątkami, nigdy
nie osiągali w tym sporcie wielkich sukcesów, druga część książki jest nieco
ciekawsza niż wcześniejsza. Wpływ mają na to przede wszystkim gęsto pojawiające
się tam wypowiedzi opisywanych biegaczy i ich trenerów, których w początkowych
fragmentach „Drogi do Justyny Kowalczyk” jest niewiele. Dzięki temu publikacja
staje się znacznie żywsza, a poznawanie historii kolejnych sportowców z
pierwszej ręki jest dla czytającego po prostu ciekawsze.
