W niniejszym szkicu zostało ukazane barwne życie Kazimierza Wierzyńskiego w okresie zaborów i II Rzeczypospolitej. Obok wielu działań i sukcesów na polu literatury, lata 1894-1939 związane są z eksplozją sportowych zainteresowań Wierzyńskiego i jego imponującym dorobkiem intelektualnym w tej dziedzinie. O sile pasji poety, ale także o rosnącym znaczeniu sportu w życiu społecznym, świadczyć może fakt, iż w dwudziestoleciu międzywojennym w warszawskich kręgach towarzysko-artystycznych zaczęto powtarzać za Antonim Słonimskim, że Wierzyński jest „najlepszym poetą wśród sportowców i najlepszym sportowcem wśród poetów”.
Jesienią 1918 r. Wierzyński zamieszkał w Warszawie i nawiązał kontakt z literatami publikującymi w „Pro Arte”. Środowisko to założyło potem słynną grupę poetycką „Skamander”, a Wierzyński nadawał jej ton. Była ona w historii polskiej literatury zjawiskiem bezprecedensowym. W stolicy poeta mieszkał do końca okresu międzywojennego. Wierzyński należał do elity środowiska artystycznego, toteż szybko włączył się w główny nurt życia kulturalnego stolicy. Był twórcą popularnym i cenionym. Po kilku latach został laureatem nagrody Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Należał do stałych współpracowników „Wiadomości Literackich”.
Wkrótce też dał się poznać szerszej publiczności jako wielki miłośnik sportu… Po przeniesieniu redakcji „Przeglądu Sportowego” z Krakowa do Warszawy, Kazimierzowi Wierzyńskiemu zaproponowano objęcie posady redaktora naczelnego.
W niniejszym tekście omówione zostały przyczyny
sukcesu „Lauru Olimpijskiego”. Zaprezentowano także kontakty Wierzyńskiego z
najwybitniejszymi postaciami ówczesnej Warszawy, m.in. Ignacym Matuszewskim,
Leopoldem Staffem, Józefem Piłsudskim czy Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim –
by tylko ich wymienić. Omówiono miejsca i lokale, w których Kazimierz
Wierzyński spędzał czas (zawodowo i towarzysko). Odtworzony został tym samym
niezwykły klimat stolicy, twórczo inspirujący wielu znamienitych Polaków tamtej
epoki.
Zwieńczeniem osiągnięć
zawodowych Kazimierza Wierzyńskiego w okresie międzywojennym był wybór do
prestiżowej Polskiej Akademii Literatury (styczeń, 1938). Opowieść o tych
wyjątkowych latach z życia poety kończy się we wrześniu 1939 r., kiedy opuścił
on Warszawę. Niestety już na zawsze.
