Poskromić Bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona - recenzja książki sportowej

Wydawało się, że z autobiografii Mike’a Tysona „Moja prawda” można się było dowiedzieć absolutnie wszystkiego o szalonym życiu Bestii. Książka wieloletniego przyjaciela i menadżera pięściarza, Rory’ego Hollowaya „Poskromić Bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona” rzuca nowe światło na przyczyny wzlotów i upadków boksera, który siał postrach na ringach (i poza nimi). Nie brakuje tutaj anegdot i szalonych historii opowiadanych przez kogoś, kto towarzyszył Żelaznemu Mike’owi przez dobrych 15 lat.

Na początek kilka słów o autorze książki. Rory Holloway to przyjaciel Mike’a Tysona jeszcze z czasów, gdy byli nastolatkami. Choć wychowywali się w różnych domach (Holloway miał zdecydowanie lepszy start w życiu), znaleźli nić porozumienia i zostali dobrymi kumplami. Rory woził Mike’a na treningi, a gdy ten został najmłodszym w historii mistrzem świata wagi ciężkiej, stał się jego menadżerem. Obaj panowie świetnie się rozumieli – przez pewien czas nawet mieszkali razem, nazywając swoją kwaterę „Bone Center”, gdzie gościli, jak możemy dowiedzieć się z lektury, nawet „siedem lasek na raz”. Holloway był najbardziej zaufanym członkiem Teamu Tyson, był przy „swoim chłopcu”, gdy ten zamiatał rywali w ringu, sensacyjnie przegrał z Busterem Douglasem, trafił za kratki czy wreszcie powrócił do sportu po opuszczeniu więzienia. Panowie nie rozstali się jednak w dobrych relacjach – Mike odsunął od siebie ówczesnych menadżerów, oskarżając ich o to, że go okradli. Holloway przez wiele lat milczał i nie komentował rozstania. Dopiero niedawno, w 2014 roku wypuścił w Stanach Zjednoczonych książkę „Taming the Beast”, która po sześciu latach ukaże się w u nas pod tytułem „Poskromić Bestię”. Autor, w rozmowie z dziennikarzem Erikiem Wilsonem, po raz pierwszy zdradza w niej, jak z jego punktu widzenia wyglądała kariera i życie Mike’a Tysona. Mówi o wielu sprawach, które w autobiografii pięściarza „Moja prawda” zostały pominięte oraz prezentuje swój punkt widzenia na najbardziej istotne kwestie, chociażby przyczyny bankructwa przyjaciela, jego uzależnienie od seksu czy związki z kobietami.

„To, kogo kochasz, nie ma nic wspólnego z tym, kogo dymasz”

Powyższa maksyma to słowa Mike’a Tysona, które miał wypowiedzieć, gdy Robin Givens przyłapała go na zdradzie. Holloway pisze, że pięściarz tak właśnie myślał, bo nawet jeśli był w związku, oglądał się za innymi kobietami, a że te rzadko potrafiły mu się oprzeć, lądował z nimi w łóżku. Relacjom Tysona z kobietami poświęcona jest bardzo duża część książki. Były menadżer opowiada nie tylko o kulisach „oficjalnych” związków: zdradza, w jaki sposób „jego chłopak” upokorzył Givens po rozstaniu i czy faktycznie chodziło jej tylko o pieniądze, pisze o obsesji Naomi Campbell, która potrafiła wskoczyć na balkon na 29. piętrze hotelu, by przyłapać Tysona na zdradzie czy przyczynach rozstania z Moniką Turner. Nie brakuje tutaj pikantnych szczegółów tych relacji, a także przelotnych romansów czy szybkich numerków, ale Holloway nie stara się ukrywać, że Mike był po prostu uzależniony od seksu (montowanie kamer w domu po wyjściu z więzienia, by uniknąć ponownie oskarżenia o gwałt czy konieczność sprzątania przez członków ekipy pokoju boksera po jego igraszkach pokazują, jak poważny był to nałóg). Można to uznać za przekroczenie granicy dobrego smaku, ale pisanie o tym ma swoje uzasadnienie – zdaniem Rory’ego właśnie to uzależnienie było przyczyną upadku Tysona. Kiedy organizowali obozy przygotowawcze, po kilku dniach Mike pękał i dzwonił do znajomych alfonsów, by przywieźli mu kobiety. Potrafił nawet… uciec ekipie podczas przebieżki i zaliczyć szybki numer w okolicach pola golfowego, by udowodnić Hollowayowi, że po tym też może być w dobrej formie.

To zupełnie rozwalało przygotowania do walk i było chociażby przyczyną sensacyjnej porażki z Busterem Douglasem (od przygotowań ważniejsze okazały się wdzięki japońskich prostytutek). Właśnie dlatego tytuł książki brzmi „Poskromić Bestię” – Holloway opowiada, jak starał się trzymać w ryzach Mike’a: zorganizował mu ochroniarzy, którzy nie opuszczali go na krok, zamykał „swojego chłopca” w ośrodkach, by przygotować go do walki. Wszystko to na nic, bo Tyson prędzej czy później wpadał na jakiś absurdalny pomysł, jak chociażby ostrzeliwanie dla zabawy vana należącego do Don Kinga i cały wysiłek zespołu szedł na marne. Rory przyznaje też, że pobyt w więzieniu, będący następstwem nałogu Tysona, mocno go zmienił. Nie pod względem podejścia do kobiet, bo menadżer przyznaje, że „w więzieniu miał więcej cipek niż na zewnątrz” i często przyjeżdżając w odwiedziny, musiał spać w samochodzie, bo w kolejce do Mike’a czekało kilka kobiet. Odsiadka sprawiła, że Mike przytył, stracił dawny zapał do boksu i nigdy nie był już potem tym samym pięściarzem. Tym większą sztuką wydaje się wynegocjowanie rekordowego wówczas kontraktu z Showtime opiewającego na 375 milionów dolarów, o czym też pisze ze szczegółami w książce Holloway.

Trump, Jordan, Stallone i co się stało z milionami Mike’a?

Nie tylko jednak o zgubnej żądzy Tysona traktuje książka „Poskromić Bestię”. Nie brakuje tutaj szalonych anegdot ze znanymi nazwiskami w roli głównej. Chęć wywołania bójki z Michaelem Jordanem, odrzucenie filmowej propozycji Sylvestra Stallone’a czy przyczyny niechęci nawiązania współpracy z ówczesnym promotorem Donaldem Trumpem (plus szokujące wyznanie autora o spotkaniach na jachcie obecnego prezydenta USA: „Mówił mi, że lubi zaliczać czarnoskóre siostrzyczki”). Do tego imprezy w posiadłości Tysona, w których uczestniczyli najważniejsi celebryci, z Oprą Winfrey i Tomem Cruisem na czele, przyjaźń z Tupakiem i wpływ obu postaci na postrzeganie czarnoskórej społeczności w Stanach Zjednoczonych. Do tego oczywiście wielka kasa (250 tys. dolarów w ramach przeprosin za pogryzienie kobiety przez tygrysy; 3 miliony dolarów łapówki dla prawnika, który zdobył nagranie Tysona, po ujawnieniu którego znów trafiłby za kratki; 2 miliony dolarów na wannę podarowaną Robin Givens w prezencie świątecznym czy 100 tysięcy dolarów rocznie dla tresera tygrysów) i wyjaśnienie tego, dlaczego się rozpłynęła. Holloway w swoich tłumaczeniach wydaje się wiarygodny, choć twierdzi, że wcale nie zarabiał dużo, a już na pewno nie chciał ograbić przyjaciela, bo szczerze go kochał. Trzeba jednak brać pod uwagę, że prawda, jak to zazwyczaj bywa, leży gdzieś pośrodku.

Z racji swojej formy książce „Poskromić Bestię” zdecydowanie bliżej jest do „Mojej prawdy” niż drugiej książki Tysona – „Żelaznej ambicji” (która de facto jest biografią Cusa d’Amato). Język jest tutaj równie dosadny i wulgarny co we wspomnieniach pięściarza z 2014 roku, nie brakuje historii, w które nikt by nie uwierzył, gdyby nie chodziło o Żelaznego Mike’a (przygody związane z tygrysami, które urywały dachy w samochodach Tysona to czyste złoto). Jednym minusem są paradoksalnie fragmenty, w których autor opowiada o swoim życiu czy innych zawodnikach, których prowadził jako menadżer. Na szczęście są one w zdecydowanej mniejszości i dosyć szybko przechodzi się do tego, co najbardziej interesuje czytelnika – kulisów życia Bestii. A te przedstawione zostały krótko i dosadnie, bez gryzienia się w język czy próby wybielania Tysona. Dzięki temu książka wydaje się szczerą opowieścią najeżoną historiami, którymi można będzie się dzielić ze znajomymi przy piwie (chociażby o tym, jak pewnego razu podczas obozu Mike miał już dosyć treningów, a że jego ekipa nie chciała odpuścić i zdjąć mu jego rękawic, wyszedł na ulicę i błagał przechodniów, by go uwolnili). Całkiem nieźle wypada nawet nielubiana zwykle przeze mnie forma wywiadu-rzeki, bo Eric Wilson rzuca tylko krótkie pytania, a Rory Holloway obszernie na nie odpowiada. Dzięki temu przez książkę brnie się bardzo szybko, dochodząc na końcu do wniosku, że życie Mike’a Tysona nie było wcale takie, jak przedstawił to w swojej autobiografii. Było zdecydowanie bardziej pokręcone.

ZAMÓW KSIĄŻKĘ "POSKROMIĆ BESTIĘ. NIEZNANA HISTORIA MIKE'A TYSONA" NA LABOTIGA.PL Z RABATEM I ZAKŁADKĄ GRATIS

CZYTAJ TAKŻE:

• Mike Tyson i „Jego prawda” [Recenzja książki Mike'a Tysona]
• Tyson Fury bez maski. Autobiografia boksera, która daje do myślenia [Recenzja książki Tysona Fury'ego]
• Biografia braci Kliczków [Recenzja książki Lee G. Lindera]