„Lucjan Trela. Pancernik kieszonkowy ze Stalowej Woli”. Recenzja książki

Lucjan Trela to były pięściarz wagi ciężkiej, którego do dziś pamięta się głównie z dość niskiego wzrostu, niezwykłej zawziętości i ogromnego sprytu. Do historii przeszła jego walka z George’em Foremanem, która miała miejsce podczas igrzysk olimpijskich w Meksyku w 1968 roku. Do dziś temu pojedynkowi towarzyszy wiele legend, a ponad pół wieku od tamtego wydarzenia Janusz Stabno podjął się próby przybliżenia kibicom sylwetki Pancernika kieszonkowego.

Janusz Stabno to były pięściarz, a obecnie bokserski sędzia międzynarodowy, który w wolnych chwilach zajmuje się pisaniem książek o tej dyscyplinie sportu. Po biografiach Mariana Kasprzyka i Tadeusza Grzelaka oraz po dwutomowej książce o kaliskim boksie przyszedł czas na postać Lucjana Treli, jednego z najbardziej znanych polskich zawodników wagi ciężkiej w boksie olimpijskim. 

Opis walk zamiast prawdziwej biografii

Tytuł i okładka publikacji mogą sugerować, że jest to biografia tego znakomitego zawodnika, a ponieważ statystyczny współczesny kibic niewiele wie o życiu pana Lucjana, nastawiałem się na bardzo ciekawą lekturę i zacierałem ręce z radości, że dowiem się wielu nowych informacji. Niestety niczego o prywatnym życiu pana Lucjana się nie dowiedziałem. Gdyby tytuł brzmiał: „Pozbawiony emocji spis wszystkich walk Lucjana Treli”, to nie miałbym zbyt wielu krytycznych uwag, ale spodziewałem się, że poczytam trochę o pięciokrotnym mistrzu Polski, a nie tylko o jego walkach. Żeby jeszcze opis tych pojedynków był ciekawy, gdyby były one sportretowane z dużo większą precyzją, można by to przełknąć, ale niestety czytelnik otrzymuje coś w stylu fragmentów: „w tej walce Lucjan Trela przegrał, a w tamtej wygrał, a w następnej znowu wygrał, mimo że w pierwszej rundzie był liczony”. I tak, niestety, cały czas. Miałem wrażenie, że autor przeglądał starą prasę i przepisywał z niej wyniki poszczególnych zawodów. Nie tego oczekiwałem po tej książce, ale może po prostu mam za duże wymagania.

Mnóstwo powtórzeń

Strasznie drażniło mnie też bardzo ubogie słownictwo stosowane w książce. Autor wymiennie stosował dwa określenia na Lucjana Trelę. Pierwsze z nich to „wychowanek Ludwika Algierda”, a drugie to „Pancernik kieszonkowy”. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że czasem na jednej stronie można było spotkać po kilka takich określeń. W połowie książki zacząłem to zliczać i jak przekroczyłem liczbę stu "Pancerników kieszonkowych" i "wychowanków Ludwika Algierda", to się poddałem. Było to strasznie irytujące.

Czy ktoś znał Lucjana Trelę?

Biografia zaczyna się nie od dzieciństwa pięściarza, tylko od początków jego bokserskiej kariery, a kończy na uroczystym pożegnaniu Ludwika Treli na stalowowolskim ringu. Nie wiemy, ile miał żon i dzieci, nie wiemy o nim nic oprócz tego, że był bokserem. Pod koniec książki pojawiła się nadzieja, że jednak czegoś o panu Lucjanie się dowiemy, bo ostatnie kilkadziesiąt stron autor zapełnił krótkimi wypowiedziami ludzi, którzy osobiście znali polskiego ciężkiego. Niestety oni też nie mieli nic ciekawego do powiedzenia, ale może liczyli na to, że autor już o tym w książce napisał. Może był to tak skryty człowiek, że nawet jego własny syn nic o nim nie wiedział? A może po prostu osoby z jego otoczenia tak bardzo chronią jego prywatność?

Jest coś dla oka

Publikacja zawiera też kilkadziesiąt czarnobiałych fotografii, najczęściej przedrukowanych ze starej prasy. Jest też wiele zdjęć dokumentujących pokaźną kolekcję dyplomów wywalczonych przez Lucjana Trelę na polskich i europejskich ringach. To z całą pewnością wnosi jakiś element pozytywny, ale niestety nie ratuje książki jako całości.

Dobry pomysł, kiepskie wykonanie

Podsumowując, pomysł Janusza Stabno był bardzo dobry, bo takiego pięściarza jak Lucjan Trela trzeba uchronić od zapomnienia, ale niestety wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Może autor ma na głowie inne obowiązki i brak czasu spowodował, że nie mógł poświęcić książce więcej uwagi, a może po prostu upływ lat sprawił, że ci, którzy naprawdę dobrze znali pana Lucjana, już niestety nie żyją i ciężko odtworzyć jego historię.

Coś dla kibiców Stali Stalowa Wola

Książka mi się nie podobała i z całą pewnością nie sięgnę po nią ponownie, ale trzeba zaznaczyć, że jeśli ktoś pamięta czasy, gdy Lucjan Trela śmigał po europejskich i światowych ringach, to do wielu wspomnianych w książce pojedynków wróci z sentymentem. Mam na myśli zwłaszcza starszych kibiców Stali Stalowa Wola. Ja przeczytałem i pewnie niebawem o książce zapomnę, ale z pewnością są tez tacy kibice, którzy szukają w książkach innych wartości niż ja i możliwe że będą oni usatysfakcjonowani.