O roku ów!

To było niezwykle intensywne dwanaście miesięcy. Rynek książek sportowych w Polsce cały czas się rozwija, a wraz z nim rozrasta się niniejszy blog. Nie będzie chyba przesady w stwierdzeniu, że to obecnie najlepsze w Polsce źródło informacji dotyczące publikacji o sporcie. Nie ukrywam, że osiągnięcie takiego stanu rzeczy kosztowało mnóstwo pracy i wymagało poświęcenia niezliczonej liczby godzin. W tym ostatnim dniu 2014 roku warto więc podsumować, co do tej pory udało się osiągnąć.

Patrząc na to, jak blog wygląda obecnie, czuję dumę. Zakładając go w lutym 2012 roku, nie sądziłem, że tak bardzo się rozwinie. Z jego powstaniem wiąże się ciekawa historia. Być może serwis www.ksiazkisportowe.blogspot.com w ogóle by nie powstał, a Wy nie czytalibyście tych słów, gdyby nie… pewien fotoreporter opolskiej „Gazety Wyborczej”. To właśnie on wpadł na pomysł, że zaliczeniem warsztatów internetowych, które prowadził, a w których ja uczestniczyłem, będzie wykonanie kilku zadań na założonym specjalnie na potrzeby przedmiotu blogu. Długo zastanawiałem się nad jego tematyką, a właściwie nad wyborem pomiędzy polskim rapem i książkami sportowymi. Postawiłem na to drugie i dzisiaj nie żałuję tej decyzji. Mogę tylko podziękować Michałowi Grocholskiemu, że poprzez to obowiązkowe zadanie „zmusił mnie” do założenia bloga. Mimo że wcześniej chodziło mi to po głowie, być może nigdy bym się na to nie zdecydował. Skoro jednak strona już powstała i pojawiło się na niej kilka obowiązkowych wpisów, pomyślałem: „Czemu by tego nie kontynuować?”.

Początkowo pisałem wyłącznie hobbystycznie. Jak wpadł mi do głowy ciekawy temat i miałem chwilę wolnego czasu, umieszczałem wpis. Nie było w tym ani specjalnego pomysłu, ani regularności. Mniej więcej w połowie ubiegłego roku zacząłem współpracę z pierwszymi wydawnictwami, które zaczęły podsyłać mi książki do recenzji. Założyłem także fan page na Facebooku, potem konto na Twitterze. Blog zaczął się rozwijać, popularność i liczba odwiedzin zaczęły rosnąć. Zakasałem rękawy i stwierdziłem, że 2014 rok musi być taki, jak końcówka ubiegłych dwunastu miesięcy, kiedy to na blogu umieszczałem po kilkanaście postów miesięcznie. Tak też się stało, dzięki czemu ostatni tegoroczny wpis ma numer 138. Nieźle, bo w poprzednich dwóch latach uzbierało się łącznie… 112 postów. Różnica jest więc ogromna.

Przyznam szczerze, narzucone tempo było momentami szaleńcze. Stworzenie jednego wpisu zajmuje mi zazwyczaj kilka godzin, bo staram się wszystko dopracować w najdrobniejszych szczegółach, w przypadku recenzji dochodzi do tego czas poświęcony na przeczytanie książki. Przeczytałem i zrecenzowałem ich w tym roku blisko 70. Oczywiście publikacje sportowe to moja pasja, więc większość czytam z przyjemnością. Zdarzają się jednak pozycje, w przypadku których po przeczytaniu zaledwie kilkudziesięciu pierwszych stron wiadomo już, że nie będą to porywające lektury. Mimo wszystko trzeba dobrnąć do końca, aby móc napisać rzetelną recenzję, więc tak właśnie robię. Nigdy nie zdarzyło mi się odłożyć takiej książki na bok i nie pisać o niej, choć byłoby to zdecydowanie prostsze. Wychodzę jednak z założenia, że jak coś robić, to porządnie, nawet kosztem czasu, który można spożytkować w znacznie lepszy sposób.

To oczywiście ta ciemniejsza strona prowadzenia bloga, ale jest w tym też wiele satysfakcji i pociechy: kiedy otrzymuję sygnały, że jakaś recenzja jest świetna, kiedy dostaję wiadomość, że ktoś jest pod wrażeniem poprawności mojego języka, kiedy dziennikarz, z którym umawiam się na wywiad, mówi, że odwiedza bloga i podoba mu się to, co robię, kiedy czytelnicy komentują wpisy, dyskutują, przedstawiają własny punkt widzenia. To chwile, w których zapomina się o godzinach spędzonych przed komputerem (często do późnych godzin nocnych, bo przecież są jeszcze inne życiowe obowiązki) i po prostu odczuwa się dumę. Dumę z tego, że tworzy się coś wartościowego, poważanego, a jednocześnie podobającego się ludziom. To cieszy i daje niesamowitą motywację do działania.

Jestem pod wrażeniem aktywności czytelników. Było to szczególnie widoczne w ostatnich miesiącach, nie tylko na blogu, ale także na Facebooku i Twitterze. Widać, że książki sportowe to temat, który interesuje coraz większą grupę ludzi, więc często prowadziłem długie dyskusje, kiedy ktoś nie zgadzał się z moim punktem widzenia. I bardzo dobrze, bo wymiana poglądów, prowadzona oczywiście na poziomie, tylko wzbogaca. Dziękuję za wszystkie uwagi, wskazówki, wyłapane błędy. I sugestie. Zdaję sobie sprawę, że w ostatnim czasie blog przyjął mocno recenzyjny charakter, z nastawieniem na nowe książki, które pojawiają się na rynku i też trochę żałuję, że nie ma kiedy pisać o starszych publikacjach. One też warte są opisania i przypomnienia!

A propos sportowych książek sprzed lat. Fakt, że wydawnictwa przysyłają mi nowości do recenzji, ma jedną podstawową zaletę – dzięki temu mogę skupić się na wyszukiwaniu i kupowaniu unikatowych publikacji wydanych dawno temu. Tak też robiłem w tym roku, dołączając do swojej kolekcji chociażby wspomnienia Leszka Drogosza, Jadwigi Wajsówny czy Rogera Vereya. Książki już są, teraz pozostaje tylko zacząć o nich pisać. Niewykluczone, że tak właśnie stanie się, kosztem niektórych nowości, w przyszłym roku. Autobiografie polskich olimpijczyków to bowiem coś, co bardzo mnie interesuje i marzy mi się zgromadzenie wszystkich tego typu książek. To jednak za jakiś czas, bo kolekcja książek sportowych rozrosła się w tym roku da takich rozmiarów, że… nie potrafię już określić, ile pozycji liczy!

Niedawno w wywiadzie dla 2x45.info powiedziałem, że ponad 600, ale trochę mnie poniosło. Nie jestem w stanie podać dokładnej liczby, ale jest to grubo ponad 500 publikacji. Wystarczy zresztą rzucić okiem na zdjęcie regału zamieszczone powyżej. Przed rokiem było jeszcze sporo wolnego miejsca, teraz nie sposób uświadczyć jakiejkolwiek wolnej przestrzeni. Jakby tego było mało, kilkadziesiąt książek leży w innych miejscach i czeka na kolejny regał, który je pomieści. Wkrótce trzeba będzie taki stworzyć, a pomoc szwagra ponownie okaże się niezbędna. To z tych najbardziej prozaicznych planów na przyszło rok. Co do kolejnych – pożyjemy, zobaczymy. Na koniec jeszcze noworoczne życzenia, które złożę z pomocą klasyka:

Do Siego Roku!

CZYTAJ TAKŻE:

• Jak było przed rokiem [Podsumowanie roku 2013]
• Jak było dwa lata temu [Podsumowanie roku 2012]